Νάσια Γκουβέρου: Απέδειξα ότι και οι γυναίκες μπορούν να είναι δικυκλίστριες του ΕΚΑΒ
health4u.gr
22/05/2020
Η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης κάνει θαύματα. Η αποφασιστικότητα και η επιμονή σε συνδυασμό με την υπομονή σίγουρα θα οδηγήσουν τον άνθρωπο να φτάσει εκεί που θέλει. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η κ. Νάσια Γκουβέρου, μητέρα, διασώστρια, εκπαιδεύτρια και η μοναδική γυναίκα δικυκλίστρια του ΕΚΑΒ. Mέσα από την συνέντευξη που παραχώρησε η κυρία Γκουβέρου στο health4u.gr εκτιμήσαμε περισσότερο τον πολύτιμο και πολυδιάστατο ρόλο του διασώστη, ο οποίος καλείται ουσιαστικά να σώσει ανθρώπινες ζωές ανεξαρτήτως των συνθηκών.
Συνέντευξη στην Κέλλυ Σαουάχ-Μαραγκουδάκη
Πότε διοριστήκατε ως διασώστρια του ΕΚΑΒ. Γιατί επιλέξατε αυτό το επάγγελμα;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω γιατρός. Δυστυχώς, δεν κατόρθωσα να αγγίξω το απόλυτο του ονείρου μου κάνοντάς το πραγματικότητα, ωστόσο κατάφερα να φτάσω κοντά καθώς εργάζομαι σε ένα περιβάλλον όπου κύρια αναφορά είναι η ανθρώπινη ζωή. Πως προέκυψε η διάσωση; Εντελώς συγκυριακά το 2004 καθώς έψαχνα κάποιες προκηρύξεις «έπεσα πάνω» στην προκήρυξη του ΙΕΚ ΕΚΑΒ. Μιας και το αντικείμενο είχε να κάνει με την προσφορά και τον άνθρωπο έκανα τα χαρτιά μου και γράφτηκα στη σχολή. Η αρχή της φοίτησης δεν ήταν καθόλου εύκολη καθώς ήδη είχα ένα μικρό παιδί και μια δουλειά πολύ απαιτητική και πιεστική. Φανταστείτε πως όλες οι ημέρες ήταν γεμάτες από υποχρεώσεις και ελάχιστο χρόνο ύπνου. Ωστόσο, με πολλή προσπάθεια και κόπο ολοκλήρωσα με επιτυχία τα δύο χρόνια της σχολής. Είναι κάτι που άξιζε και δεν το μετανιώνω καθώς αγαπώ πολύ το επάγγελμα μου. Διορίστηκα στο ΕΚΑΒ και πλέον ασκώ δεκατέσσερα (14) χρόνια το επάγγελμα του διασώστη. Αισθάνομαι ευτυχισμένη! Είναι πολύ σημαντικό να εργάζεσαι και να πληρώνεσαι σε όλη σου τη ζωή κάνοντας μια δουλειά που αγαπάς.
Είστε και καθηγήτρια στο ΙΕΚ του ΕΚΑΒ.
Τελείωσα το ΙΕΚ του ΕΚΑΒ αλλά δεν έμεινα εκεί. Όπου υπήρχε εξειδικευμένο σεμινάριο που να πρόσφερε το κάτι παραπάνω από όσα έμαθα στο ΙΕΚ το παρακολούθησα. Αγαπώ τόσο πολύ το επάγγελμά μου που στην αρχή παρακολουθούσα τα σεμινάρια ως εκπαιδευόμενη και στην συνέχεια λάμβανα συμμετοχή ως εκπαιδεύτρια. Όντας πιστοποιημένη στον Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π ως εκπαιδεύτρια ενηλίκων, μου δόθηκε η ευκαιρία να διδάσκω στο ΙΕΚ ΕΚΑΒ. Έτσι από το 2012 είμαι εκπαιδεύτρια και διδάσκω στο ΙΕΚ που παρέχει εκπαίδευση στην ειδικότητα «Διασώστης–Πλήρωμα Ασθενοφόρου».
Πως θα χαρακτηρίζατε το επάγγελμα του διασώστη;
Το επάγγελμα του διασώστη μπορεί να φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι! Με εκνευρίζει αφάνταστα η φράση που χρησιμοποιούν πολλάκις μερικοί αποκαλώντας μας «τραυματοφορείς του ΕΚΑΒ». Όχι δεν είμαστε τραυματιοφορείς! Τους σέβομαι αλλά η δουλειά τους είναι συγκεκριμένη – να μεταφέρουν τα φορεία στα νοσοκομεία. H δουλειά του ΕΚΑΒίτη και της ΕΚΑΒίτισσας είναι πλήρωμα ασθενοφόρου. Αυτό σημαίνει ότι θα φτάσει στο σημείο που έχει κληθεί, θα παρέχει τις πρώτες βοήθειες στον ασθενή ώστε να τον κρατήσει στη ζωή και θα τον διακομίσει με ασφάλεια στο νοσοκομείο. Δυστυχώς, δεν είναι ένα αναγνωρισμένο όσο θα έπρεπε επάγγελμα. Η προσφορά μας αναγνωρίστηκε τώρα με την πανδημία του κορονοϊού καθώς ήμασταν στην πρώτη γραμμή. Σκεφτείτε ότι βρισκόμαστε εκτός από τα βαρέα και ανθυγιεινά. Συχνά συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους-χρήστες ουσιών, αρρώστους με ηπατίτιδες/aids, αναπτύσσουμε μεγάλες ταχύτητες για να φτάσουμε άμεσα τον ασθενή στο νοσοκομείο, κουβαλάμε και μεταφέρουμε με καρέκλα όλα τα περιστατικά ανεξαρτήτως κατάστασης, βάρους ασθενή ή ορόφου που βρίσκεται και ας μην υπάρχει ασανσέρ. Όλοι οι ΕΚΑΒίτες με ελάχιστες εξαιρέσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα με την σπονδυλική στήλη ή τον αυχένα. Είναι δύσκολο καθώς για εμάς δεν υπάρχουν αργίες ή οικογενειακές ημέρες εν καιρώ Χριστουγέννων ή Πάσχα. Είναι επίσης υπεύθυνο καθώς πρέπει να έχεις λάβει άπλετη γνώση για την αντιμετώπιση του εκάστοτε περιστατικού που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις δίχως να κάνεις κάποιο λάθος που μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Είστε η πρώτη και μοναδική γυναίκα οδηγός-δικυκλίστρια του ΕΚΑΒ. Καταφέρατε και ανατρέψατε το στερεότυπο του ανδροκρατούμενου επαγγελματικού χώρου. Πως προέκυψε να υπηρετείτε στις μοτοσυκλέτες και πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η αποδοχή των ανδρών στο χώρο;
Ας τα πάρουμε από την αρχή! Πριν τρία χρόνια είχα ένα τροχαίο ατύχημα. Ένα ΙΧ παραβίασε STOP με αποτέλεσμα να με ρίξει από τη μηχανή. Απέκτησα ένα συντριπτικό κάταγμα κνημιαίου πλατώ . Παρέμεινα εκτός εργασίας περίπου 6-7 μήνες. Επέστρεψα στην δουλειά με ένα πόδι που δεν λύγιζε. Χρειάστηκε να κάνω και τρίτο χειρουργείο, φυσικοθεραπείες και να μείνω πάλι εκτός για περίπου 6 εβδομάδες. Επέλεξα μετά από 2 εβδομάδες να επιστρέψω στη δουλειά αφενός γιατί μου έλειπε και αφετέρου γιατί η ψυχολογία μου ήταν πεσμένη μιας και σε όλη μου τη ζωή είμαι δραστήρια και η αδράνεια με έφθειρε. Επέστρεψα στα ασθενοφόρα με αποτέλεσμα λόγω του αυξημένου βάρους από τα περιστατικά που έπρεπε να σηκώνω να καταπονώ το σώμα μου. Ήρθα σε επικοινωνία με τον γιατρό που με παρακολουθούσε και μου είπε πως αν συνεχίσω έτσι θα χρειαστώ ολική αρθροπλαστική γονάτου. Οπότε άλλαξα πόστο και ανέλαβα τις διαβιβάσεις μέσω ασυρμάτου. Ωστόσο για την ιδιοσυγκρασία μου αυτό δεν ήταν αρκετό.
Πληροφορήθηκα ότι το τμήμα χρειαζόταν άτομα στις μηχανές και αποφάσισα να κάνω και εκεί αίτηση. Ήρθα σε επικοινωνία και με τον υπεύθυνο του τμήματος, ο οποίος δεν είχε κανένα πρόβλημα να φέρει γυναίκες μιας και πρόκειται για έναν πρωτοπόρο άνθρωπο που φροντίζει για το επίπεδο της υπηρεσίας. Το παράδοξο ήταν ότι ενώ οι καινούργιοι δικυκλιστές μετά την εκπαίδευση βγήκαν στους δρόμους μέσα σε 3 ημέρες, εγώ χρειάστηκε να βγω ύστερα από 3 μήνες περίπου γιατί έπρεπε ο κόσμος να συνηθίσει την παρουσία μιας γυναίκας του ΕΚΑΒ που κυκλοφορεί με μηχανή. Έπρεπε να βολιδοσκοπήσουμε τους τρόπους για να με δεχτεί, εμπιστευτεί, υπολογίσει ως διασώστρια ο κόσμος επειδή ήμουν γυναίκα!
Σχετικά με το τελευταίο ερώτημα της αποδοχής μπορώ να πω πως πριν ακόμη βγω με τη μηχανή τα σχόλια στην υπηρεσία δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Στην αρχή μου είχαν δώσει μία μηχανή μικρότερου κυβισμού συγκριτικά με τους υπόλοιπους συναδέλφους και μέρα με την μέρα υποδείκνυα ότι μπορώ να τα καταφέρω και ας είμαι γυναίκα. Σε αυτό συνέβαλε ότι είχα πείσμα και με ψυχραιμία κατέρριψα κάθε ενδοιασμό τους. Μετά από ένα διάστημα παραλάβαμε μια καινούργια μηχανή μεγάλου κυβισμού όπως οι υπόλοιπες και από τότε ανεβαίνω σε αυτήν. Χαίρομαι που κατάφερα να συμβάλλω στην αλλαγή ενός στερεότυπου και πλέον τα σχόλια που ακούω από την πλειοψηφία των συναδέλφων είναι «Μπράβο! Μακάρι να αποκτήσουμε και άλλες γυναίκες στο πλήρωμα που να διαθέτουν πείσμα, θέληση και υπομονή». Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνω ότι στο δρόμο και στα περιστατικά που καλούμαι, αντιλαμβάνομαι τον θαυμασμό των ανθρώπων και ειδικότερα των μικρών παιδιών.
Ποια είναι η πιο αστεία ερώτηση που έχετε ακούσει από ένα μικρό παιδί;
Η πιο συχνή ερώτηση που ακούω από μικρά παιδιά είναι: «Κυρία, κάνετε και σούζες;». Κάθε φορά γελάω και τους απαντώ πως όχι, εξηγώντας τους ότι οι μηχανές δεν είναι τίποτα παραπάνω από το μέσο για να πας στη δουλειά ή το εργαλείο στην δικό μας επάγγελμα για να την κάνεις σωστά. Το ότι έχουμε μηχανές μεγάλου κυβισμού δεν σημαίνει ότι θα αναπτύξουμε μεγάλες ταχύτητες ή θα καβαλήσουμε πεζοδρόμια. Ακολουθούμε τον Κ.Ο.Κ πάντα με προσοχή.
Βρίσκεστε μονίμως στην καρδιά γεγονότων που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ζωή. Καθημερινά διαχειρίζεστε πολλά δύσκολα περιστατικά έχοντας πάντα ως προτεραιότητα τον άνθρωπο. Διηγηθείτε μου εκείνο το δύσκολο περιστατικό που σας κάνει μέχρι σήμερα να αισθάνεστε περήφανη για τον εαυτό σας;
Στα 14 χρόνια υπηρεσίας έχω αντιμετωπίσει διάφορα περιστατικά. Έχω βρεθεί σε σημεία και έχω δει εικόνες που κάποιοι άνθρωποι δεν πρόκειται να αντικρίσουν ποτέ. Ωστόσο, έχω ξεχωρίσει και είμαι περήφανη για δύο περιστατικά. Το πρώτο είναι ότι κατάφερα να σώσω μια ζωή καθώς επανέφερα έναν άνθρωπο που είχε πάθει καρδιακή ανακοπή, απευθείας τον μετέφερα στο νοσοκομεία, εισηχθεί στη μονάδα και ανάρρωσε και το δεύτερο είναι ότι ξεγέννησα μια γυναίκα. Η διαδικασία του τοκετού, η πρώτη επαφή/αγκαλιά με το βρέφος ήταν κάτι που με συγκλόνισε. Ναι μεν ήταν κάτι που είχα διδαχθεί, το δίδασκα μάλιστα και σε μαθητές αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα έπρεπε να κάνω τα θεωρητικά, πράξη. Τα συναισθήματα χιλιάδες, είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Θεωρείτε πως η Αθήνα δυσχεραίνει το έργο του διασώστη του ΕΚΑΒ και αν ναι, γιατί;
Αχ! Η Αθήνα δυσχεραίνει το έργο του ΕΚΑΒ αλλά έτσι αναδεικνύονται και τα πλεονεκτήματα της μοτοσικλέτας. Θα σας διηγηθώ καθημερινές εικόνες που αντικρίζουμε και θα καταλάβετε πως η Αθήνα το δυσχεραίνει από όλες τις πλευρές. Γίνεται ένα τροχαίο, μια παράσυρση πεζού και βλέπεις πλήθος κόσμου να μαζεύεται γύρω από το συμβάν και οι περισσότεροι όχι με σκοπό να βοηθήσουν αλλά από περιέργεια. Στην συνέχεια μεγάλο ζήτημα είναι το κυκλοφοριακό. Η κίνηση. Κατευθυνόμαστε κάπου κάνοντας χρήση της σειρήνας. Λόγω της ελλιπής παιδείας οι οδηγοί δεν ανοίγουν το δρόμο. Οι περισσότεροι δεν ακούνε τη σειρήνα καθώς είτε μιλούν στο κινητό είτε έχουν πολύ δυνατά τη μουσική. Για αυτό το λόγο και δεν έχουμε πάντοτε την άμεση ανταπόκριση στο σημείο όπως θα έπρεπε. Εκτός από τους οδηγούς που είναι απρόσεκτοι και παραβιάζουν σηματοδότες και οι πεζοί διασχίζουν λεωφόρους χωρίς να βρίσκονται σε διαβάσεις ή να έχουν πράσινο φανάρι. Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ είμαστε εν κινήσει πετάγονται πεζοί και κάνουμε χρήση όλων των αντανακλαστικών για να μην προκαλέσουμε ατύχημα και στον κόσμο αλλά και σε εμάς τους ίδιους. Θα σας διηγηθώ ένα κωμικοτραγικό περιστατικό, το οποίο έπαιξε και στις ειδήσεις. Έχουμε κληθεί σε περιστατικό που ένας άνθρωπος έχει πέσει από όροφο και έχει προσγειωθεί σε τέντα γνωστής αλυσίδας καφέ στην περιοχή του Γαλατσίου. Κατευθυνόμασταν μαζί με την πυροσβεστική κάνοντας χρήση της σειρήνας/φάρου. Η Λεωφόρος Βεΐκου, είχε απίστευτη κίνηση ωστόσο η μηχανή μπορεί να περάσει ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Όμως μια κυρία, η οποία βαρέθηκε να περιμένει στην ουρά λόγω κίνησης κατέβηκε από το όχημα και πήγε στο περίπτερο αφήνοντας και την πόρτα του οδηγού ανοιχτή. Καταλαβαίνετε ότι δεν υπήρχε χώρος για να προσπεράσω. Όταν επέστρεψε και μας είδε όλους αγανακτισμένους γύρισε και μας είπε «Εντάξει, πως κάνετε έτσι ακινητοποιημένοι ήμασταν, κατέβηκα να πάρω τσιγάρα, δεν προλάβαινα.». Η έλλειψη οδικής παιδείας δεν είναι θέμα όσων κατοικούν στην Αθήνα αλλά πρόβλημα δυστυχώς όλων των Ελλήνων.
Πηγή: health4u.gr | 
